Tebabet bir ilim olduğu kadar bir sanattır da, konu psikatrik sağaltım olduğunda ise olay ilim olduğundan çok daha fazla sanattır. Sağaltım sağaltılanın özgeçmişinin ayrıntılarına giderek yapılır ve yine de ancak belli ölçülerde yapılır. Akıl sağlığı ilk aşamada ruh sağlığı olarak dilimize çevrilmiştir, psiko=fiziko eşitliği bir ölçüde doğrudur ama fiziko=fizik kesin yanlıştır. Kuran ruh hakkında söz eder ama bilgi vermez, o rabbinin sırlarındandır der. Ezoterizm de elan bu sırrı çözebilmiş değildir, söz ve çaba vardır ama çözüm yoktur.
Bazı şeyleri anlamak zordur, kayıp parçalar o denli çoktur ki resmi tamamlamak olanaksızdır. Soldaki resmin üst yarısında insan zihnine giren "Kara Yılan"lardan söz edilmektedir ve kasıt açıkça bizim dilimizde "Şeytan"dır. Ama Şeytan başka kültürlerde de yılan olarak simgelemektedir. Olaki sinsilik kaynaklı, ola ki başka bir neden var; bilemeyeceğiz.
Ve bir durumu bilip anlayamadığımzda da özellikle birikmiş deneyimlerimiz bazında bu durum içerisindeki bazı kişilere yardım edebilme olanağımız söz konusudur. Olanaksız kaldığımızda ise umar resmin alt kısmıdır, duadır. Duanın yararlarının nakli ise artık tıp yazıtıınında olmasa bile mutlaka tıp kültüründedir.
Depresyon (majör depresif bozukluk) yani bu sayfada konumuz, nasıl hissettiğinizi, düşünme şeklinizi ve nasıl davrandığınızı olumsuz yönde etkileyen yaygın ve ciddi bir hastalıktır; neyse ki tedavi edilebilir bir hastalıktır. Depresyon, üzüntü duygularına ve / veya bir zamanlar zevk aldığınız faaliyetlere ilgi kaybına neden olur. Çeşitli duygusal ve fiziksel sorunlara yol açabilir ve işte ve evde çalışma yeteneğinizi azaltabilir.
Depresyon tanımdan anlaşıldığından daha iyi belki de semptomlarından anlaşılabilir ve bu semptomlar hafiften şiddetliye değişebilir niteliktedirler:
Üzgün ​​hissetmek veya depresif bir ruh hali yaşamak.
Bir zamanlar zevk aldığınız aktivitelere ilgi veya zevk kaybı.
İştahta değişiklikler - kilo kaybı veya diyetle ilgisiz kazanç.
Çok fazla uyumakta veya uyumakta zorluk.
Enerji kaybı veya artan yorgunluk.
Amaçsız fiziksel aktivitede artış (örneğin, hareketsiz oturamama, adım atma, el sıkışma) veya yavaşlayan hareketler veya konuşma (bu eylemler başkaları tarafından gözlemlenebilecek kadar şiddetli olmalıdır).
Kendini değersiz veya suçlu hissetmek.
Düşünme, konsantre olma veya karar verme zorluğu.
Ölüm veya intihar düşünceleri.
Depresyon tanısının konabilmesi için bu belirtiler en az 2 hafta sürmeli ve daha önceki durumunuzda bir değiştirme oluşturulmuş olmalıdır.

Depresyon, güven eksikliği ve öz saygı eksikliği ve güçlü duyguları ifade edememe ile yakından ilişkilidir. Bastırılmış öfkenin depresyona güçlü bir katkıda bulunduğu düşünülmektedir. Kişi, günlük yaşamda ortaya çıkan durumlarla başa çıkmakta yetersiz kalır ve bu nedenle kendini güvensiz hisseder.
Derin ve kronik depresyonun tedavisi genellikle çok zordur ve çoğu durumda hastanın depresyonun altında yatan nedeni anlamasına yardımcı olmak için yoğun psikoterapi gerektirir.
Hafif, sporadik depresyon hemen hemen herkes tarafından belli bir yaşam evresinde görülen nispeten yaygın bir fenomendir, ancak hastanede yatan hastalar özellikle depresyonun oluşturduğu duygulara ekolarak kayıp ve umutsuzluk hissine karşı hassastırlar. Bu türden depresyonun erken belirtileri kişinin hastalığı ve prognozu hakkında kötümser ifadeleri, yemek yemeyi reddetmeyi, kişisel görünümle ilgili endişenin azalmasını ve karar verme isteksizliğini içerir. Bir hastada depresyon fark edildiğinde, tedavi planında bunun çözümü için önerilerle birlikte listelenmelidir.
Hastalar depresyondayken kendilerini izole etmeye ve kendilerine yardım etmeye çalışanlarla bile sosyal temastan kaçmaya eğilimlidirler. Başkalarıyla temasın kesilmesi depresyona katkıda bulunduğundan, sağlık ekibinin üyeleri bu hastalarla konuşmaya, onlara sorular sorarak ve duygularını ifade etmeye çalışırken aktif olarak dinlemeye devam etmelidir. Hasta umutsuzluk, öfke, düşmanlık veya bazı olumsuz duygular ifade ettiğinde yargılayıcı olmaktan kaçınmaya özellikle dikkat edilmelidir. Her şeyden önce küçümseyici olmamak veya ifadelere "Endişelenme" veya "Eminim her şey yoluna girecek" gibi anlamsız bir klişe ile yanıt vermemek önemlidir. Bu tepkiler, hastanın çektiği acıyla empati eksikliğini ifade ederler ve gerçek olan bir soruna gerçekçi olmayan bir yaklaşımdır.
Fiziksel temas ve dokunma, depresif hastalar tarafından yanlış anlaşılabilir. Bazen, sadece onlarla oturup onları rahatsız hissetmeden sakince gözlemlemek daha iyidir. Dürüst diyalog ve destek ve ilgi ifadeleri çoğu kez ruh halini ve öz değer duygusunu iyileştirebilir.
Şiddetli depresif hastalar genellikle zihinsel durumlarıyla ilişkili üç temel duyguyu ifade ederler. Bunlar sosyalleşme veya fiziksel aktivite arzusunun eksikliği, değersizlik duyguları ve öz saygının kaybı ve kendine zarar verme veya yıkım düşünceleridir. Depresyondaki hastanın bakımını planlarken, kişi her zaman bu duyguları göz önünde bulundurmalı ve hastanın davranışının nedenlerini anlamak için çabalamalıdır. Ancak yavaş yavaş dikkatlerini çekerek ve ilerlemenin cesaret verici işaretlerini göstererek, gerçeğe dönme ve başkalarıyla sosyalleşme konusundaki erken girişimlerinde onlara yardımcı olunabilir.
Fiziksel hareketsizlik yeterli beslenmeye, normal bir sıvı alım ve atım dengesine, uygun eliminasyona ve iyi cilt bakımına gereksinim gerektirecektir. Hastaların kişisel hijyeni sağlamak için yardıma ihtiyacı olacaktır. Şiddetli depresif hastalar, gerçeklerden tamamen uzak olabilir ve başka birinin varlığına hemen hiç yanıt vermeyebilir. Bu gibi durumlarda sağlık hizmeti sunucusu, hastayla kalarak şefkat ve empati göstermekten biraz daha fazlasını yapabilir.
Bakımın tutarlı olması depresif hastalara yardımcı olur. Ne bekleyeceklerini bilirler ve bu nedenle beklentileri karşılanmadığında tekrar tekrar hayal kırıklığına uğramazlar. Her gün aynı saatte tedaviler ve rutin bakımın planlanması ve yürütülmesinde tutarlılık buna bir örnektir. Destekleyici bir aile ve ilgili arkadaşlar yardımcı olacak faaliyetlerin seçilmesi ve planlanmasına dahil edilmelidir.
Son derece depresif olan hastanın kendisini yaralamasını veya intihar etmesini önlemek için sürekli tetikte olunmalıdır. Kendine zarar veren davranış hastanın değersizlik hissinin ve benlik saygısını kaybetmesinin bir tezahürüdür. Böyle bir durumda potansiyel tehlikelerin farkında olmak, hastanın kendine zarar verme veya kendini yok etme niyetinin erken belirtilerine karşı uyanık kalmak için hizmet sağlayıcının planlamasına ve güvenli ve samimi bir ortam sağlamasına yardımcı olmalıdır. Çoğu durumda intihar, hasta şiddetli depresyondan kurtulurken meydana gelir.